مواد لازم اسموتی خوشمزه شبکه تماشا چند؟ ، لاکچری بازی های بدمزه تلویزیون تا کِی؟ خبرنگاران - هیو بلاگ

به گزارش گروه فرهنگی خبرنگاران، این روز ها در شرایط سختِ مالی و معیشتی، مخاطب سیما با آگهی های پررنگ و لعاب و زرق و برقِ دکور و لباس های آن چنانی در تلویزیون روبه رو می گردد. کارشناسان می گویند بعضی از آن ها طبیعی است و برای کسب درآمدی که به صورت قانونی هر سال در بودجه سازمان صداوسیما قرار می گیرد به عنوان درآمد های آگهی بازرگانی تلویزیون، باید این جهت را به هرقیمتی طی کند.

اما در این میان، آزارِ مخاطب، حسرتی که در چشمِ مخاطب به هنگام دیدن آن محصول و کالا میان آگهی های تبلیغاتی و یا غذای لاکچری و حتی نوشیدنی های آن چنانی در بعضی برنامه ها همچون دارچین شبکه تماشا کار را بغرنج تر می نماید، اینجا دیگر تبلیغ نیست بلکه ضدتبلیغ محسوب می گردد.

تبلیغات باید کارکرد آگاهی مصرف نمایندگان، تسهیل رقابت بین شرکت ها، تأمین سرمایه رسانه های جمعی داشته باشد و کارکرد مهم تر اینکه فراوری شغل کند، اما وقتی در این فرآیند زیاده روی، اغراق و انحصاری اتفاق می افتد به ضد آن تبدیل می گردد و این کارکرد ها را از دست می دهد. امروز در تلویزیون به وضوح می توان مشاهده کرد که هدف تبلیغاتچی ها و یا برنامه های صرفاً تبلیغی، دیگر فروش کالا نیست بلکه فروش تبلیغات به مشتری است.

به همین خاطر هر روز لوکس بازی و اغواگری توسط آژانس های تبلیغاتی و اسپانسر ها و صاحبان سرمایه به تلویزیون تحمیل می گردد. از برنامه های صرفاً تبلیغی مثل برنامه های آشپزی که بعضاً در شبکه هایی مثل تماشا و آی فیلم پخش می گردد تا بسیاری از بازیگرانی که کار اصلی خودشان را رها نموده اند و خودشان را بیشتر به عنوان بازیگر آگهی بازرگانی معرفی می نمایند، روزی با اپلیکیشن خرید و فروش کالا، روزی برای فروشِ یک یخچال و تلویزیون، روزی برای لوازم آرایشی و بهداشتی و حتی کفش!

مسائل بودجه ای صداوسیما و کسب درآمد از محل تبلیغات بازرگانی و حضورِ اسپانسرها، در حالت طبیعی و درست، باید اتفاق بیفتد، اما نه تبدیل کردن تلویزیون به بنگاه سرمایه داری سوءاستفاده گرها؛ چرا که هر روز با نگاهی به سریال سازی، برنامه سازی و آگهی سازی می توان دریافت که مسئولین ذی ربط همه چیز را در اختیار گروه هایی قرار داده اند که فقط به پول و تجارت می اندیشند. سایه بلندِ اقتصاد، گویای این است که کمتر کسی پیدا می گردد که در تلویزیون دغدغه فرهنگ داشته باشد.

وقتی همگان شاهدند که بیشتر خانواده های ایرانی به خاطر کرونا و سوءمدیریت در کشور، گرفتار مسائل مالی و معیشتی اند، اسموتی و موکتل لاکچری در تلویزیون چه معنی می دهد؟ یا آگهی های تبلیغاتی رنگ به رنگ در همین برنامه های صرفاً تبلیغاتی چه موضوعیتی دارد؟ همان وقت نشناسی هایی که در بسیاری از اوقات، تلویزیونی ها به سراغش رفته اند؛ مصداق شاخص آن محدودیت های کرونایی است که برنامه ای اختصاصی برای ترویج سفر به کیش و یا رفتن به فروشگاهی برای خرید روی آنتن می رود!

از طرفی دیگر این سؤال همواره ذهنِ بیننده را درگیر خودش نموده است؛ چرا باید در شبکه هایی که مأموریتشان پخش فیلم های خارجی و ایرانی قدیمی و جدید است، برنامه آشپزی و جانبی مثل دارچین از آن شبکه پخش گردد؟ امروز در شبکه های تلویزیونی آن قدر برنامه های آشپزی و یا صرفاً تبلیغاتی روی آنتن می رود که این برنامه ها دیگر جایی ندارند، این همان تحلیل را به یاد می آورد؛ فلسفه این همه شبکه سازی چه بود؟ اگر قرار بود این همه موازی کاری و برنامه های تکراری در تلویزیون ببینیم پس چرا حرف از نگاه و رویکرد اختصاصی و مأموریت ویژه شبکه ها مطرح می گردد؟

واقعاً غذاها، نوشیدنی ها و دِسر هایی در این برنامه ها با مواد اولیه ای درست می شوند که در این شرایط مالی، هم کالا های لاکچری محسوب می شوند و هم به نوعی برای مخاطبی که با این مسائل دست و پنجه نرم می نماید نوعی آزار به حساب می آید، یا به تعبیری شلیکِ تلویزیون به قلب خانواده ایرانی (!) خانواده ای که با فرزندانش جلویِ تلویزیون می نشینند تا برنامه و سریالی را صرفاً برای سرگرمی و استفاده از مفاهیم فرهنگی، تماشا نمایند، اما به یک باره با چنین صحنه هایی در برنامه آشپزی، میز صبحانه لاکچری، اصرار به تجمل در بعضی از برنامه ها و سریال ها و استفاده ابزاری از خانم ها روبه رو می شوند.

حتماً علامت سؤال ها با این رویکرد های تبلیغی در تلویزیون هر روز بیشتر می گردد؛ وقتی می شنویم دستمزد بازیگران برای تیزر تبلیغاتی حدبیشتر 2 دقیقه چقدر هنگفت است و یا برنامه های تبلیغی جانبی مثل آشپزی ها در شبکه های غیرمرتبط چقدر پول سازند، یا غفلت مدیران تلویزیون از اصرار صاحبان کالا برای لاکچری بازی و تحمیلِ این سبک زندگی تجمل گرایی، نکته دیگری است که مخاطب را هر روز از قابِ تلویزیون دورتر می نماید، این که می گوییم؛ این غذا ها و نوشیدنی های لاکچری چند؟

شاید تلویزیونی ها از قیمت های بالا و بازار آشفته مالی خبر ندارند که با چنین اتفاقاتی در آنتن، روبرو می شویم. قیمت ها آن قدر گران اند که اگر سَری به بازار بزنند متوجه می شوند مدت ها است میوه هایی که در این برنامه نشان داده می گردد مثل موز، آناناس، زنجبیل و حتی انبه از سبد خرید خانواده های ایرانی حذف شده است.

مجله آی سیب: مجله آی سیب | مجله فناوری های جدید، رایانه ها، موبایل ها و کجت های هوشمند

مجله بیزبینگ: مجله بیزبینگ، مجله موفقیت در کارآفرینی و کسب و کار