فیلم بی همه چیز! - هیو بلاگ

گروه دانشگاه خبرنگاران، زهرا رضایی؛ روز اول جشنواره سی ونهم فیلم فجر با فیلم بی همه چیز نگاه ها را به خود جلب کرد. بی همه چیز ساخته قرایی را در یک جمله باید فیلمی هدر رفته دانست که با وجود بهره بردن از قابلیت های جداگانه فنی و تکنیکی، اما به دلیل ضعف فیلمنامه تبدیل به اثری خام و ناقص شده است و این برای فیلمسازی که اتفاقاً به عنوان یک فیلمنامه نویس خوب مطرح است، عجیب به نظر می رسد.

نقطه قوت فیلمنامه بی همه چیز البته قصه گو بودن آن است، آن هم در دوره ای که سینمای ایران به شدت از ضعف داستانگویی رنج می برد. این فیلم در برقراری ارتباط با مخاطب عام پیروز عمل خواهد نمود و به طور قطع در میان مخاطبان خاص سینما نیز هواداران زیادی خواهد داشت. شاید اگر روابط علت و معلولی در خلق شخصیت ها و کنش های آنان به طرز دقیق تری پرداخت می شد، ما با یک فیلم کامل روبه رو بودیم؛ فیلمی که از قابلیت های عدیده ای از جمله داشتن اقلیم، فیلمبرداری و صدابرداری فوق العاده و نیز کارگردانی حساب شده و دقیق بهره می برد، اما نداشتن قهرمان و ضعف شخصیت پردازی مانعی است در برابر مخاطب که به فیلم ضربه زده است، با این حال بی همه چیز شانس زیادی در جشنواره سی ونهم برای دشت کردن سیمرغ های متعدد دارد.

رفتار های غیربهداشتی فردوسی پور و پرستویی!

پرویز پرستویی در نشست خبری فیلم بی همه چیز با گفتن جمله روزی که قصه را خواندم، احساس کردم زندگی من مثل امیر است که بازتاب گسترده ای هم در فضای رسانه ای پیدا کرد، نگاه ها را به خود جلب نمود. پرستویی مثل همواره در این فیلم هم خوش درخشید و ثابت کرد هنوز بازیگری دست نیافتنی در سینمای ایران است.

پرستویی با ایفای نقش امیرخان در فیلم تازه محسن قرایی بار دیگر ثابت کرد هنوز انرژی، انگیزه و توان بالایی برای درخشش بر پرده نقره ای دارد، اما آنچه پرستویی را تبدیل به چهره خبرساز اولین روز برگزاری سی ونهمین جشنواره فیلم فجر کرد، نه حضور نسبتاً پیروز او در فیلم بی همه چیز که دو حاشیه خارج از سالن سینما بود؛ اولین خبرسازی مربوط به پیش از شروع اکران فیلم و مراسم فوتوکال یا همان عکاسی در حاشیه رونمایی فیلم بود؛ عادل فردوسی پور که به عنوان مهمان ویژه تیم سازنده بی همه چیز خود را برای رونمایی از این فیلم به برج میلاد رسانده بود، به تنهایی در مقابل دوربین عکاسان ایستاده بود که تیم فراوری فیلم از راه رسیدند و روبروه غیراصولی فردوسی پور با پرویز پرستویی آن هم در مقابل چشم اصحاب رسانه، تبدیل به یک چالش برای جشنواره شد!

پرویز پرستویی و عادل فردوسی پور بدون توجه به ملاحظات، حساسیت ها و هشدار های بار ها اعلام شده در زمینه رعایت پروتکل های بهداشتی، یکدیگر را در آغوش کشیدند و این حرکت زمانی صورت غریب تر به خود گرفت که دیگر عوامل فیلم به این ترکیب دو نفره افزوده شدند و برای ثبت یک قاب احتمالاً جذاب تر همه ماسک ها را از صورت برداشتند. ویدئوی چندثانیه ای مربوط به این اتفاق خیلی زود جشنواره فجر را با چالش عدم رعایت پروتکل های بهداشتی روبرو کرد.

قیاس امیرخان با پرویز پرستویی

این، اما تنها حاشیه سازی پرستویی در روز نخست نبود. صحبت های او در نشست خبری هم بازتاب بسیاری پیدا کرد، به خصوص آنجا که خود را با امیرخان قهرمان اصلی فیلم بی همه چیز قیاس کرد و درباره فعالیت های اجتماعی و خیریه خود در سال های اخیر سخن گفت. پرستویی که به وضوح از مورد قضاوت قرار دریافت در فضای مجازی طی سال های اخیر گله مند بود، شرایط خود را مشابه کاراکتر اصلی فیلم بی همه چیز توصیف کرد که طبق داستان فیلم در روبروه با قضاوت های مردم هیچ تکیه گاهی نداشت.

پرستویی مطرح نمود: من گوشم را بستم، فکر کردم اگر تحت تأثیر قرار بگیرم باید بگذارم بروم ولی من اهل رفتن نیستم، با گفتن این حرف ها بعضی فکر می نمایند ما ریاکاریم ولی عیبی ندارد، من این ریاکاری را دوست دارم. من امیر و اتفاقات این فیلم را در جامعه خودمان می بینم.

پرستویی درباره بازی در بی همه چیز گفت: فیلمنامه و محسن قرایی را می شناختم و فکر می کردم این جزو شرح وظایف من است که نقش امیر را بازی کنم. وی درباره اینکه آیا شخصیت امیر مقصر است یا نه، شرح داد: او خیلی هم بی گناه نیست، اما باید دید شرایط به او تحمیل شده است یا خیر؟

این بازیگر سینما درباره کم کاری خود طی سال های اخیر گفت: پس از سیل و زلزله و کرونا و معضلات اجتماعی که از جانب مسئولان دیده نشد، به عنوان یک هنرمند وظایفی داشتم، اما کم کاری من ربطی به این موضوع ندارد، بلکه انتخاب خودم بوده است.

اقتباس بی همه چیز از یک نمایشنامه

در بخش دیگری از نشست فیلم بی همه چیز محسن قرایی کارگردان فیلم گفت: 10سال بود که قصد ساخت بی همه چیز را داشتم، اما چون فیلم دشواری بود و پروداکشن پیچیده ای داشت، پس از دو فیلم تصمیم گرفتم سراغ آن بروم. در حالی که نمایشنامه بانوی سالخورده را از زمان دانشجویی خوانده بودم و دوست داشتم فیلمی اقتباسی از آن بسازم، البته آن موقع که این نمایشنامه را برای ساخت انتخاب کردم، هنوز نمایش آن را ندیده بودم.

او که در نوشتن فیلمنامه قصر شیرین با رضا میرکریمی همراه بوده است، گفت: من خودم را کارگردان می دانم، اما در کار ما تفاوت زیادی بین کارگردانی و فیلمنامه نویسی نیست. اصراری هم ندارم فیلمنامه هایم را خودم بنویسم، کما اینکه دو کار قبلی ام چنین بود. قرایی که پیش تر سد معبر را در فضای شخصی ساخته است، درباره بازی باران کوثری در نقش نوری گفت: این شخصیت در نمایشنامه وجود نداشت و، چون همه تصمیم گیران روستا مرد بودند، احساس کردم باید یک زن در میان آن ها وجود داشته باشد تا این ترکیب را متعادل کند. به همین دلیل، شخصیت نوری را از مرد با زن در فیلمنامه تغییر دادم.

وی گفت: فیلمساز نمی تواند مدعی گردد فیلم او نسبتی با جامعه امروز ندارد، اما من از چیزی که در اطرافم می بینم تأثیر می پذیرم. هر کسی نگاهی دارد و می توانند یکدیگر را نقض ننمایند. قرایی توضیح داد: امیر قهرمان نیست و یک شخصیت خاکستری است، چون در گذشته خطا هایی داشته و باز هم می تواند خطا کند، اما وقتی زیر چهارپایه می زند که دیگر هیچ امیدی ندارد.

زهرا رضایی - کارشناسی حقوق دانشگاه تهران

انتشار یادداشت های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط خبرنگاران نیست و صرفاً منعکس نماینده نظرات گروه ها و فعالین دانشجویی است.