شبکه ریلی پرسرعت جنوب شرق آسیا را درمی نوردد - هیو بلاگ

تعدادی از پروژه های احداث خطوط ریلی قطارهای پرسرعت، با جایگزینی این خطوط با خطوط ریلی از رده خارج انجام خواهد شد. با اتمام این پروژه ها نه تنها، زمان حمل ونقل کاهش می یابد بلکه مزایای اقتصادی بسیاری عاید دولت ها و مردم این منطقه خواهد شد. با این حال هزینه های بالای اقتصادی و موانع سازمانی تاکنون پیروز به تعویق زمان اجرای این پروژه ها شده اند. علاوه بر این پرسشی جدی مطرح شده که آیا این خطوط پرسرعت برای همواره بهترین گزینه برای حمل ونقل خواهند بود و اینکه دقیقاً چه مزایای اقتصادی از احداث این خطوط عاید این کشورها خواهد شد؟

خطوط ریلی برای قطارهای پرسرعت: حقایق

مطابق با معینه های اعلام شده توسط اتحادیه بین المللی راه آهن (International Union of Railways) ، هیچ استاندارد واحدی برای تعریف خطوط راه آهن پرسرعت وجود ندارد. زیرساخت های مربوط به ساخت خطوط ریلی پرسرعت جدید باید متناسب با حرکت قطارهایی با سرعت حداقل 250 کیلومتر بر ساعت باشند که این رقم برای خطوط ریلی که نوسازی می شوند به حداقل 200 کیلومتر بر ساعت کاهش می یابد. قطارهای روی ریل، با توجه به تکنولوژی های روز استفاده شده در آن ها که مجهز به ترمز هوا، طراحی آیرودینامیکی و تکنولوژی موتور پیشرفته آن هاست، امنیت مسافران را به طور کامل تضمین می نماید. با توجه با به اعلام اتحادیه بین المللی راه آهن، کیفیت خدمات، سطح عملکرد و ایمنی مسافران و همچنین هزینه ای که باید پرداخت نمایند، کاملاً به نوع زیرساخت های ریلی ساخته شده و قطارهایی که روی آن ها حرکت می نمایند بستگی دارند. همان طور که ذکر شد احداث این خطوط، مسائل اقتصادی، تجاری، مدیریتی و آموزشی بسیاری دارد. بنابراین احداث خطوط ریلی مناسب برای قطارهایی با سرعت بالا، مستلزم سرمایه گذاری های گسترده، تکنولوژی، صنعت و توجه به مسائل محیط زیستی است. با این حال هواداران احداث این نوع خطوط ریلی، بازدهی بالای این خطوط، ایجاد رضایت بیشتر در مشتری ها و ایجاد شبکه ای منسجم از خطوط ریلی میان کشورهای همسایه را از دلایل محکم خود برای احداث این شبکه می دانند.

چرا آسیای جنوب شرقی؟

تعدادی از کشورهای آسیای جنوب شرقی احتیاجمند نوسازی شبکه های ریلی خود هستند. ویتنام دارای هفت خط ریلی است که همه آن ها احتیاجمند نوسازی هستند. بر اساس اعلام شرکت مشاوره مدیریت دنیای ای تی کارنی (AT Kearney,) ، زیرساخت های ضعیف ویتنام مانع از رشد اقتصادی این کشور شده است. ادعا می گردد که با بهبود زیرساخت های این کشور، ویتنام به سرعت در عرصه بین المللی مطرح خواهد شد. در حال حاضر هیچ خط راه آهنی ویتنام را به کشورهایی چون کامبوج یا لائوس وصل نمی نماید و خود کشور لائوس نیز دارای شبکه ریلی از رده خارجی است. بهبود زیرساخت های ریلی در این کشورها، به افزایش مبادلات تجاری میان آن ها و در نتیجه رشد اقتصادی و کاهش فقر یاری می نماید. تایلند نیز از ضعف زیرساخت های ریلی خود رنج می برد. خارج شدن قطار از ریل های تایلند در طی این سال ها امری دور از انتظار نبوده است و علاوه بر آن اتصال مناطق مختلف کشور با خطوط ریلی بسیار ضعیف است. دلیل این ضعف می تواند، سرمایه گذاری بیش از حد تایلند روی بانکوک، پایتخت این کشور باشد که به اصلی ترین منبع درآمد و قطب تمرکز اقتصادی کشور بدل شده است و در نتیجه آن تمرکز جمعیت بیش از حد در بانکوک به وجود آمده است. با احداث خطوط ریلی مناسب برای قطارهای پرسرعت، ثروت به تدریج در کل کشور گسترش یافته و همچنین گردشگری تایلند رشد بیشتری به خود می بینید. اندونزی نیز از شرایطی مشابه با تایلند رنج می رود بعلاوه آنکه خدمات ارائه شده در راه آهن این کشور بسیار ضعیف بوده و دسترسی به بسیاری از نقاط کشور با خطوط ریلی امکان پذیر نیست. در حالی که رشد اقتصادی اندونزی در سال 2014 چیزی بین 6 تا 6/5 درصد بوده است، با بهبود زیرساخت های ریلی این کشور پیش بینی می گردد این مقدار به 7 تا 9 درصد افزایش یابد. از سال 2010 مالزی برنامه اصلاحات اقتصادی را در پیش گرفته است که مطابق با اهداف آن تا سال 2020 مالزی به کشوری با جمعیتی با درآمد بالا تبدیل خواهد شد. یکی از برنامه های مالزی برای نیل به این هدف، گسترش خطوط ارتباطی میان کوالالامپور پایتخت خود با سنگاپور بوده است.

مناقصه برای ساخت خطوط ریلی مناسب برای قطارهای پرسرعت

همان طور که ذکر شد ساخت این زیرساخت ها منافع اقتصادی چون افزایش فراوری ناخالص داخلی، تجارت و توسعه گردشگری را برای کشورهای جنوب شرقی آسیا به همراه خواهد داشت. ویتنام اعلام نموده در سال های آینده قصد احداث شبکه ای از خطوط ریلی پرسرعت از شمال تا جنوب این کشور را دارد. این طرح پیش تر در سال 2010 به دلیل برآورد هزینه آن که حدود 56 میلیارد دلار (چیزی حدود نیمی از فراوری ناخالص سالانه این کشور) بود، رد شد. با توجه به بازار پرسود ساخت این زیرساخت های ریلی، ژاپن و چین رقابت تنگاتنگی را برای اجرای این پروژه ها شروع نموده اند. مذاکرات جدی در این خصوص در تایلند صورت گرفت و در ماه می سال میلادی جاری (2015) ژاپن خاطرنشان کرد، در پروژه ساخت خطوط ریلی پرسرعت تایلند سهیم خواهد بود. دولت تایلند همچنین سرگرم مذاکراتی با دولت چین است تا با همکاری این کشور شبکه ای از خطوط ریلی پرسرعت بین این دو کشور ساخته گردد. چین که بیش از نیمی از خطوط ریلی پرسرعت دنیا را در اختیار دارد اکنون میخواهد شبکه ای از این خطوط پرسرعت را از کومینگ در جنوب غربی این کشور به سنگاپور احداث نماید. چین برای پروژه یک شبکه ریلی ، یک کمربند (One Belt, One Road)خود که الهام گرفته از جاده ابریشم است سه جهت پیشنهادی را برای اتصال کونمینگ به بانکوک ارائه نموده است. جهت شرق به وسیله ویتنام و کامبوج، جهت مرکزی به وسیله لائوس و جهت غربی به وسیله میانمار. پروژه ساخت خطوط ریلی پرسرعت از کوالالامپور پایتخت مالزی به سنگاپور نیز بخش جنوبی این طرح عظیم را به تکمیل خواهد نمود. پیش بینی می گردد این بخش از پروژه با برگزاری مناقصه هایی میان شرکت های چینی و ژاپنی تا سال 2020 میلادی عملیاتی گردد.

آیا احداث خطوط راه آهن پرسرعت همواره بهترین گزینه پیش رو خواهد بود؟

هنوز به طور واضح معین نشده که ساخت خطوط ریلی مناسب برای قطارهای پرسرعت بهترین گزینه پیش رو خواهد بود یا خیر. به عنوان مثال در ماه ژوئن امسال چین خاطرنشان کرد برای تسهیل حمل ونقل محموله های تجاری میخواهد خط ریلی مناسب برای قطارهای با سرعت متوسط را تا کشور تایلند احداث کند. به طور مشابه اندونزی پیشنهاد وسوسه انگیز چین برای ساخت خطوط ریلی پرسرعت را در این کشور رد کرد و به جای آن درخواست ساخت خطوط ریلی مناسب برای قطارهای با سرعت متوسط را ارائه داد. مقامات اندونزی درباره علت رد این پیشنهاد و ارائه پیشنهاد خود شرح دادند که برای چنین مسافت نسبتاً کوتاهی، قطارهای با سرعت متوسط تنها 11 دقیقه دیرتر به مقصد خواهند رسید اما در ازای آن ساخت این خطوط نسبت به خطوط ریلی پرسرعت با 40 درصد کاهش هزینه همراه خواهد بود. این اظهارات نشان می دهد در حال حاضر هزینه ساخت خطوط ریلی پرسرعت برای برخی از کشورهای جنوب شرق آسیا بیشتر از منافع اقتصادی ای است که از آن بهره می برند. بنابراین با شرایط فعلی ساخت خطوط ریلی مناسب برای قطارهایی با سرعت متوسط بهترین گزینه پیش روی آن ها خواهد بود، تا بدون تحمل فشار اقتصادی بیش از حد، زیرساخت های ریلی خود را توسعه و ارتقا دهند. تصمیم اندونزی ممکن است سایر کشورهای این منطقه را به تأمل بیشتر وا دارد، تا با توجه به هزینه های اقتصادی و آنچه که احتیاج این سال های کشورشان است بهترین تصمیم را اتخاذ نمایند. منبع:businessinsiderمنبع: کجارو